Tek

“Kim olursan ol; ne istersen yap, sen de bu dünyada tek başınasın.”

İlk kez o arabada yıllardır uyuduğu mahzenine dönerken duymuştu bu şarkıyı. Tanımıyordu arabanın sahibini. Fakat şarkıyı açan işte şu hemen önünde oturan, yolcu koltuğundaki genç delikanlıyı tanımaya çalışıyordu. Çalışıyordu evet, çünkü kimseye olmadığı gibi davranıyordu kendisine. Anlamlandırmakta çok kez güçlük çekiyordu. Fakat sevebilirdi bu oyunu, sevmişti de.

Tek başınaydı bu dünyada. Ne denli ufku geniş hayalleri olursa olsun, kaç yıldır ve ne kadar iyi tanıştığını ve anladığını sandığı dostları-can kardeşleri- olursa olsun tek başınaydı. Anlamak koca bir yalandır.* Bunu gerçekleştirebilen olağanüstü insanlarla karşılaştığında ve akabinde anlaşıldığında dahi bir rahatlama hissedemezsin. Çünkü fark edersin ki senin kadar yüksek ruhlar var ve yörüngesinde dönüp duran bu tiyatro sahnesinin farkındalar. Bunun ağırlığıyla daha da ezilir ruhun. Ezildikçe de göğe yükselir. Böyledir. En yüksek ruhlar, en çok ezilenler olmak zorundadır.

Yolculuk bitsin istemedi o an. Önünde oturan çocuk ruhlu delikanlıyı şefkatle izlerken sonuna dek sürsün istedi kulağında çalınan şarkı ve ufak seyahatleri. Halbuki bu sıralar nefret etmişti o çok sevdiği yollardan. Ayrılmak istemiyordu her şeye rağmen misafir olduğu gri şehrinden. Fakat o 3 dakikalık-belki 2, şarkı yarısında değiştirilmişti çünkü- her şeye set çekiş molasında onunla birlikte gitmek istemişti. Oraya ya da buraya değil. Yalnızca gitmek vardı yanında o varken. Abartıyordu yine. İnsanları ve tanımadığı ruhları. Yüceltiyordu yalnızca gördüğü ile. Oysa konu ne gördüğü ne de duyduğuydu. Ruhları yüceltmenin yalnızca görmedikleriyle ve duymadıklarıyla doğru olacağını biliyordu.

Olayın sürekli buraya varmasından nefret ediyorum biliyor musun ? Her konuya onunla başlayıp onunla bitirmekten ve oyunumda her zaman vitrinde olmasından..Nefret ediyorum. Duydun mu ?

İşte aynı şarkı. Yine çalıyor, benzer hislerle. Birkaç kelime etmek istedi. Hafızasını yokladı. Dilinde söyleyecek bir iki cümle aradı.