Benden her geçen gün kacıp uzaklaşan umutlarım, hayallerim e mektubum var.Bugün oturup yazmak istedim, içimden konuşup dinlemek yerine, ama yazılacak o kadar şey var ki hüznümu yazsam kalem kırılacak sayfalar bitecek anlatacaklarım anlatmak isteyeceklerim yarım kalacak ve ben amacına ulaşamadan yorulmuş olacağım diye yazmaktan kaçıyorum hayli zamandır.çünkü eskisi gibi aklima gelince ne yapacağımı nasıl davranacağımı bilmiyorum artık, aklımdakileri yazmaktanda geri duruyorum o yüzden.oysa sen uçurumun kenarında tutunduğum daldın sen bana umut ,hayaldin eskiden.İnsan umudunu tüketmeden hayallerini sonsuz resimlerle süsler, şimdi süsleyemesemde silik de olsa birşeyler karalıyorum; üstü tozlanmış ,terk edilmiş bi resim gibi artık hayallerim, unutulmuş gibi ama sanki biri gelecek o tozları silecek yeniden okuyacakmış gibi bir umud taşıyorum bugünlerde o kisinin sen olmasını ne çok isterdim. Çünkü dedim ya sen uçurumun kenarında tutunduğum dalsın.
in Boş Sayfa