in

Benlikler Silsilesi

Elimi yüreğimin tam üstüne koydum ve şöyle dedi: ” Neden ve niçinler umudun belirtileridir aslında. İnsan sorguluyorsa eğer bir şeyleri ya da bir kabullenemeyiş varsa hayata karşı, yaşamak için bir sebep vardır. Ve o sebepler, boğazındaki yumrunun ta kendisidir.

Çok acıtmıyor artık bazı şeyler. Dünyanın en kötü alışkanlığıdır, alışmak. Sen ve ben bir alışılagelmişliğin ürünleriyiz aslında. Sussan da konuşsan da acı çekmek zorundasın zira.

Bazen düşünüyorum da mutlu olanlar kimler? Kim? Yahut mutluluk var mı yoksa hepsi bir maske mi benliğimizde? İnsan ne denli insandır? Bizlerin savaşı bir başkasıyla olmadı asla, hepsi gelip geçiciydi çünkü. Bizlerin en büyük sınavı, savaşı kendimizleydi. Değişim mi, değiştin mi? Ben bile kendimi tanıyamıyorum artık. Her cevabın içinde bir soru saklı zira. Öyle ki yok olmalıydık hayat denilen yolculuğun en başında. Yok olmalı, var olmamalıydık asla. Gerçi umut edenler var, hepimiz… Bataklıktan gelen koku, son çırpınış, güllerin akan gözyaşı, güneşin selamı, bir ruhun feryadı… Siz, biz, ben, o, onlar, sen, kimisi, bazıları… Bizler kimiz? Bizler belgisiz zamirleriz. Kimi, bazı, hepsi, hiçiz. Hiç ve hiçten gelenleriz.”

Ne düşünüyorsun ?

0 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

Döngü

Stefan Zweig ve Muhteşem Cümleleri