in

Bazen

Bazen sadece sessizliğin ve karanlığın hakim olduğu bir dil varmış gibi hissediyorum.Sanki bir tek bana çıkıyor o kelimelerin tahlil sokakları. Bembeyaz tavan bazen açık hava sinema perdesi gibi, kafamda iyiye kötüye dair ne varsa film şeridi gibi dönüyor orda.Bazen sanki çark bir anda boşa sarıyor gibi.Böyle bir sendeleriyor seni, kafanın içi yanıyor etraf duman yeri.Gri gri oluyor böyle, oksijensiz kalıyor düşünen yerlerim.Hisseden yerlerim uyuşuyor bazen.Bir boşlukta sallanıp sallanıp düz duvara çarpıyormuş gibi.İnsan kafasını kaldırıp gökyüzüne de sığınamıyor bazen.Ne mümkün!Dolunayın yükü tamami ile omuzlarımda sanırsınız öyle bir kasvet.Uyanınca bir telaştan geçiyor gibi.Ama dedim ya uyanınca,uyuyuncaya kadar bir de bana sorun…İnsan büyüdükçe geçer sanıyor bazı şeyleri de o geçişlerin sert etkisi kalıcı hasar hep.Buralar enkaz desek yalan olur tabi…Bazı hisler bazen hiç değişmiyor,özneler gidiyor da hissiyatlar hep aynı.Kalp bir yerden burkulunca yer edinip aynı yerden hep bir kırılıyor gibi.Bazı geceler çok balkon,çok çay,çok yıldızlara bakmak,çok güneşin doğuşunu selamlamak…Ah be!

Ne düşünüyorsun ?

0 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

İçimdeki Ses

Yalnızlık