Bir An’ı

Yakut bir gökyüzü büyüyor
annemin ellerinde
Yürüyorum
Bir anıyı getiriyor
başköşesine oturtuyor
beni rüzgar
Çocukluğum yaz akşamları
bir külah
Ve bir ses
“Koşma oğlum”
Babam
düşersem dizlerimden çok
acırdı
yaralarıma bilirim
Kahretsin!
Bağcıklarım
-O zamanlar kendime koyduğum
engellerdi-
İsterdim
hep o bağlasın
ben koşayım
Yakut bir gökyüzü şimdi içimde
Annemin elleri hiç eskimiyor
Parmağında taşıyor
babamdan kalma hasretini
Benim bağcıklarım kan içinde
Sesleniyorum
“Koş
Baba!”