Korkak

Yine sebebini bilmediğim bi iç ağrım vardı. Ceketimi kapıp sahilin yolunu tutmuştum bile. Deniz, hep bir kaçamak olmuştu, huzur kaynağımdı bi nevi…
Dalgaların sesi kulaklarımı doldururken bir sigara yaktım. Gözlerim çevremdeki insanların üstünde dolaşıyordu. Kaçı mutluydu acaba? Kayalarda yarı gizlenerek öpüşen gençler gayet mutlu gözüküyordu. Veya ailesine heyecanla bir şeyler anlatan şu küçük çocuk…
Bir sigara daha yaktım. Gözlerimi kapatıp tuz ve yosun kokan o nahoş kokuyu içime çektim. O azgın sulara atlamamı durduran neydi hiç bilmiyorum. Halbuki yaşamak için pek bir sebebim yoktu. İnançsızdım her konuda. Her konuda yarımdım ben aslında. Aile yok, arkadaş yok, yarım kalmış sevdalar…
Nedenini biliyordum galiba ama bunu kendime söylemeye çekiniyordum. Korkaktım… Ölümden delicesine korkuyordum yaşamaya sebebim yokken…
Hep birini bekledim ben. Ya da bir şeyleri… Öyle bir şey olsun veya öyle biri gelsin ki hayatıma, yaşamaya sebep bulayım. Hep fark edilmeyi bekledim. Kimse gelmedi. Kimse gelmeyecek…