Sıla
Hayatın gerçeklerine gözümüzü açtığımızdan beri bir şeyleri geride bırakmayı öğrendik. Yeni doğmuş bir bebekken saflığa, büyüdükçe hayallerimize birer birer veda ettik tabii birde geride kalan güzel anılara…
Veda etmeyi biraz açmak isterim aslında kime, nasıl, ne şekilde veda ediyoruz ya da geride bıraktıklarımızı tekrar bulabiliyor muyuz? En acı veda bana göre ölümdü geri dönmek istediğimizde bulamamak, acıydı. Vedalara karşı hep sevdiklerimi korumaya çalıştım bu konuda muhafazakar davranmaya çalışsamda elimden kayıp gidenleri izlemek de bi o kadar yıkım olmuştu. Acı tarafı ise bi hoşçakallarını duymamış olmamdı belki de sahi vedaların sesi olur muydu, eğer varsa bu çığlık olabilir miydi? Bazen düşünüyorum da gidebilseydim ben de susarak veda ederdim ardımda bıraktıklarımın aklında eskisi gibi kalmak için belki de…
