Hatırlıyorum.acıyla kalktım o koltuktan acının sayfalarını kapatarak kalktım,başka bir koltuğa yığıldım.aklıma üşüşen binlerce düşünce olanaklara olanaksızlık kattı. Yalnız olmak istiyorum,evde terlik sesleri,elin değdiği yerdeki tıkırtılar,annenin sürekli söylenmesi..duymak istemiyorum hiçbir şey.o kadar kalabalıkta kimsenin içimi bilmediğini biliyorum ama artık bu canımı acıtmıyor çünkü geçtim bunlardan.kimsenin anlayışına kalmadığımı sadece mümkünsüzlüğe saplandığımı düşünüyorum.
Bazı dönemler olur zamanda savrulduğunu,kendi hayatında kendi sözünün geçmediğini düşünürsün,her şey olduğu gibidir,olması gerektiği gibidir belki de ama asla ayak uyduramıyorum ben buna,zamandayım ve zaman beni avuçlarının içine çoktan aldı.
in Boş Sayfa