Demi van Zelst
Pencerenin önünde baharı izliyorum.
Her şey yeniden uyanmış ve neşe içinde.
Her şeyin dışında, dışardan izliyorum ben.
Güneş daha da ısıtıyor herkesi, her şeyi.
Ben soğuktayım.
Üşüyorum.
Koşuşturan hayvanları görüyorum.
Kediler, köpekler.
Hiçbir dertleri olmadan ,gidecekleri yerleri olmadan, içlerinden geldiği gibi istedikleri yerlere.
Kahkahalarla gezen insanlar duyuyorum.
Sanki akşam yatağa girdiklerinde uykuya hemen dalabiliyorlar.
Uykularından hiçbir huzur çalınmıyor sanki.
Gülümseyen insanlar görüyorum.
Gülümsedikçe içlerini ısıtan.
Birlikte gülümsedikçe yalnız hissetmeyen insanlar.
Yalnız olmayan insanlar.
Ve yalnız olan bir ben görüyorum.
Pencerede durmuş her şeyi dışardan izleyen.
