- tramvay camına gözüm takıldığında trafikte kaybolan arabalar dikkatimi çekiyor.Nasılda meşguller, tıpkı eski ben gibi..
Raylar insanı korkutan sarı çizgi uyarısıyla güçlü bir araç modelinde duran bir sistemi andırıyor.İçindeki sıkışıklık ise telaşı yetişme arzusunu biraz da yoğunluğu andırıyor gözümde,kuru bulanık bir kalabalık…
Din,dil,ırk,yaşantı,düşünce hepsinin ayrımının birleştiği toplu taşıma araçlarındaki o paslı, tutunmak için yapılmış demirler ise şehrimin kalabalıklığını, ne kadar çok insanın onlara tutunmuş olabileceği veya tutunmaya çalışmış olması da zihnimde sayılarını arttırıyor.
İnsanların suratıma bakışları o an onların yaşantısından bir kaç kare görebilme yetisini içten içe istemek hatta sanki bütün dertlerini biliyorum, senin yaşadıklarını gözlerinden anlıyorum der gibi bakışmak.Hayır aslında bakışamamak, temas kurulacağını anladığımızda cama dönmek. Seninle ilgilenemem, kendi hayatımın meşguliyetindeyim, sakın anlatmaya kalkma dinleyemem, bana öyle bakma dediklerini duyar gibiyim.Hangi ara bu insanlara ihtiyaç duyacak kadar düştüğümü arıyorum.Ağaçlar,kuşlar, hayvanlar duyun sesimi “Ben neden düştüm?” Bir zamanlar arabamla köprüden geçerken kaç kişinin orada intihar etmiş olabileceğini kaç sürücünün kazanın eşiğinden dönmüşlüğünü düşünüyordum.Nedense ben yüksek bir yerden atlamamış,arabamla kaza yapmamış olmama rağmen en kötü ölümü yaşamış gibi hissediyorum.Tıpkı kaza anındaki direksiyonu daha önce kendinde bulunmayan bir kuvvetle sıkmak,atlayacağın yükseklikten ödü kopmak gibi bir his içimdeki korku,söndüremiyorum.
-Pardon ! Beni duyabiliyor musunuz ?
-Beyefendi, iyi misiniz ?
kulağıma gelen boğuk seslerin ardından tenime değen parmakların etkisiyle kendime geldim.Ne diyorlardı.Neden herkes bana bakıyordu.Tramvay durmustu.Etrafımdakileri görmezden gelerek kapıdan çıkmaya çalıştım.Arkamı dönmeyecektım .Çünkü dönersem,bana bakan şaşkın ,acınası gözlerle karşılaşacağıma emindim. Yine kendimden geçmiş,yarı içimden yarı dışarıya doğru düşünceler yağdırmış,insanları korkutmuştum.Kesinlikle bir tedaviye ihtiyacım vardı.Artık kabullenmeye başlıyordum,hastalığım ilerliyordu.