in

Ay'ın Hikayesi

Ay’a ne zaman baksam aklıma hep çocukluğum gelir. Ay’a bakıp bir şeyler düşünürüm hep. Aslında ben çocukken hep konuşurdum onunla, Ay Dede diye seslenirdim ama bana cevap vermezdi, bir de ben nereye gidersem hep peşimden gelirdi, nereye gitsem her yerde görürdüm onu. Sanki benimle oynamak istiyor da utanıyor gibi… öyle peşimden gelirdi ama konuşmazdı benimle. Ne bileyim, o benimle konuşmayınca ben de küstüm ona. Geceleri kandırdım onu, uyuyor numarası yaptım. Yorgandan kafamı çıkarıp göz ucuyla baktığımda yine onu görüyordum! Her gece gelip başımda dikiliyor ama ne yapsam konuşmuyor benimle. Ben de ona sırtımı dönerim… Ona bakmasam da etrafımı aydınlatan ışıktan burada olduğunu anlıyorum. Ay bana hep böyle yapıyor işte. Oysa ben ona her gece canımı sıkan şeyleri anlatıyorum. Mutlu olduğum anları da anlatıyorum. Hatta bazen komik şeyler bile anlatıyorum. Bana belli etmemeye çalışıyor ama o da çok gülüyor aslında. Günler günleri kovalıyor böyle, geceler geceleri kovalıyor, bir gün dayanamayıp çıktım yatağımdan. Yarım yamalak giydiğim terliklerimle koşar adım merdivenleri çıktım. Evin en yüksek yerindeyim. Bağırabildiğim kadar bağırıyorum; “Neden benimle konuşmuyorsun?”

Ve Ay anlatmaya başlıyor; çok uzun zaman önce, şimdilerde insanların adını bile bilmediği bir yerde çok güzel bir kız yaşarmış. Bu kız o kadar güzelmiş ki, Güneş ve Ay onu aydınlatmak için sürekli kavga ederlermiş. O kadar çok kavga ederlermiş ki gece ve gündüz birbirine girermiş, birbirlerinin aydınlatma sıralarını beklemeden çıkarlarmış gökyüzüne. Artık insanlar çok rahatsız olmuşlar bu durumdan, bir çare aramaya başlamışlar. Bir gün Güneş ve Ay kavga ederken insanlar bu güzeller güzeli kızı karanlık bir kuyuya hapsetmişler. Artık Güneş ve Ay kızı göremeyecek, O’nu aydınlatamayacak diye sevinmişler. Güneş ve Ay çok üzülmüş insanların bu zalimliğine, bulutlar bile günlerce gözyaşı dökmüşler yeryüzüne…

Ay ve Güneş birbirlerine çok kızmış ve bir daha yan yana gelmemişler. Ay insanlara küsmüş ve onlara sırtını dönmüş artık, sadece onlar uyurken çıkmış gökyüzüne.

Ama yine de Ay’ın şavkı vuruyormuş hala o kör kuyuya, insanların zalimliğine rağmen, güzeller güzeli kızı hala aydınlatıyormuş ışığıyla.

Ay bana böyle anlatınca hikayesini, ben de konuşamadım bir daha onunla. O’na baktığım gecelerde düşündüm sadece…

Ne düşünüyorsun ?

1 puan
Artı oy Eksi oy

Bir Yorum

Yorum yaz

Bir cevap yazın

Maldivler'in İkizi Tehlikede!

Aynadaki Şair