Zaman İçinde

Bulunduğum konumda kalmış bütün sesler gitmiş sadece çalan müziklerin melodisi kulağıma yansırken ben bir anda ağlamaya başlamıştım. Durduramıyorumdum kendimi ne olduğunu bilmediğim bu duygu beni iliklerime kadar sömürüyordu. Kalp atım hızım artmış sonra bir an yavaşlayıp tekrar hızlanıyordu, o kadar düzensizdi ki ellerim titremeye başlamıştı. Tam bir saat öncesinde el ve ayak parmaklarım artık buz kesmişti ve ortam sıcaklığı terleyebileceğiniz kadar sıcaktı. Yavaş yavaş süzülüyor göz yaşlarım. İlk bir dakika durdurmaya başlamış olmama rağmen ikinci dakika artık durduramıyor ve kirpiklerim birbirine yapışmaya başlamıştı hatta artık gözlerim sıkmaktan acıyordu. Bir yandan bunlar olurken bir yanda da kelimeler artmaya artık cümleler oluşmaya başlamıştı.

Geçmeyecek sanıyordum bitmez içimdeki ateş sönmez sanıyordum fakat geçti ya da alıştım. Bilmiyorum. Gelmeyeceğini bile bile neden bekler ki insan. Gerek yok artık baksana hala yaşıyorum. Hala aklıma geliyor mu? Evet. Rüyalarımda görüyor muyum? Evet. Özlüyor muyum? Evet. Ancak içimde bu kadar büyüttüğüm acıya alıştım. Çıkma demek isterim fakat görsem yine içim gider yine severim seni bilmiyorum onca şeye rağmen seni bırakmak saçma mı? Değil mi? Bilmiyorum, tek bildiğim şey fazla yorulduğum. Sen hayallerin için gittin oysaki benimde hayallerim vardı ama seni daha çok ön plana çıkardım lanet olsun ki bunu yaptım git dedikçe gitmedim dur dedikçe duramadım aptalım ben aptal salağım harbi salağım diyordum. Hem yüreğim hem de beynim beni sağdan soldan vuruyordu her şey birbirine karışmıştı artık ne düşünmeliydim bilmiyorum. Kokuyorum yaşamaya korkuyorum, bu kadar zor olmamalıydı ya da belki olmalıydı şuan elimde bir ip var ya bununla salıncak yapacağım ya da kendimi asacağım ve buna zaman karar verecek…