in ,

1910

Gecenin bilmem kaçı. Sokağın biri. Herifin biriyim bugün. Bugün 22 yaşındayım. Tanımadığım birilerinin yanından geliyorum şimdi. Tanıdık bir sokağın tanımadığım bir zamanındaydım az önce. Yarın üç yıl önceye uyanmıştım. Sokak alabildiğine tenha. Ama ben yalnız değilim. Hiç yalnız olmadım son yıllarda. Ama hep yalnızdım son zamanlarda. Konuşmalarını duyabiliyorum. Sessizler. Dokunuşlarını hissedebiliyorum. Kimse yok. Her yerimde elleri. Kimsenin. Dönüyorum. Arkama. Önüme. Ona. Sana. Onlar ne kadar buradaysa. Sen o kadar yoksun. Ellerini bedenimde hissediyorum. Tenimde. Belimde. Yüzümde. Elimde. Boynumda. Canım acıyor. Burada olsan. “Gerçek değiller.” Derdin değil mi. “Burada değiller.” Burada olmayan sensin oysa ki. Dokunuşlar çoğalıyor. Bağırıyorum. Başka sokakta insanlar. Bana bakıyorlar. Onlara kalsa bağırmak anlamsız. Kimse yok ki yanımda. Kime bağırıyorum? Sağa dönüp. Bağırıyorum. Neden? Kelimeler. Dokunuşları. Beni boğuyorlar. Ayağımı çekiyorlar. Soluma dönüp. Bakıyorum. Gözlerine. Eğer ki bana deseydin ki. “burada değiller.” Sana inanırdım. Gözleri seninkilere çok benziyor. Kardeşimi istiyorum. Anne. Sokakta. Yalnız değilim. Kimseler yok. Anne. Uzakta değilim. Buradan geçen yol yok. Artık ağlamıyorum. Bir keresinde seni ağlatmıştım. Ağlamaya küstüm o gün. Ne zamandı hatırlamıyorum. En son önümüzdeki sömestr ağlamıştım. Uyudum sonra. Gözlerine baktıktan sonra. Ağzından bilmediğim bir dilde kelimeler döküldü. Böyle bir dil yok dünyada. Bu aleme yasak bu kelimeler. Uyudum sonra. Tanıdık bir sokağın tanımadığım bir zamanında. Uyandığımda saat 6.05’ti. Tarihe baktım damarlarımdan. Ay şubat. Yıl 47.

Ne düşünüyorsun ?

0 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

Derin Düşüm

Müzik Ve Biz