İç Konuşmalar

Kendime dair yazabilecek hiçbir şeyim kalmadı. Sanki dakikası dakikasına yaşayan, kâh üzülen kâh umutlanan ben değilim gibi. Ruhum bulunduğu yerden ziyade bir mezarlığa ait şimdi. Bütün sevdiklerimi kaybetmişim gibi bir küskünlük var tanrıyla aramda. Düzeliriz diye kapı aralığından bakıyorum ama zor çok zor.

Hissizlik çok fena bir şeymiş. Bana ait olmayan duyguları içimde taşıdığımı fark edince anladım. Bazı insanlar sırtlarında her daim bir yastık varmışçasına yaşarlar; afetler , felaketler deviremez onları. Öyle insan olmak doğuştanmış, her zorlukta devrilince anladım. Sana değil küskünlüğüm, bu dağa bu taşa bu toprağa hiç değil yemin ederim. Kendime bile kızamıyorum ki ben hiç tanımadığım insanlara ne diyeyim?

Yine de her şeye rağmen bunca olmayandan sonra

Umudum var her şeye rağmen

İnsan olmanın falsosu da bu galiba