Karanlıktan Hayallere

Bir mum yaktım geceye. Sensiz geçen gecelerimi aydınlatmaya yetecek mi, bilmem. Şu mumun alevi, icim titriyor seni düşündükçe. Gözlerim doluyor, ellerim kalem kağıt arıyor; seni sevmeyi anlatmak için. Boşa gitmesin hiçbir gramı sevgimin. Birilerine umut olayım, kalplerine aydınlatayim isterim.

Şair demiş ya “ seni sevmek güzel şey, ümitli şey”, ondan aldım ilhamımı, seni severken. Öyle çok sevdim ki seni “ ümit” yoldaşım oldu. Seni beklediğim günlerde ümidim diri tuttu beni, bir çiçeği her gün sularcasina umudumla besledim sevgini. Sabrı da öğrendim. Beni seveceğin günün sabırla gelmesini bekledim. Bilirsin, bekletilmeyi hiç sevmem. Diyebilseydim fakat sen beni bilmezsin. Olsun. Sen hele bi’ sev, ben öğreteceğim sana her şeyi. Hatta ikimizin de bilmediği şeyleri beraber öğrenelim. Yanımda oluşunun heyecanı yetmezmiş gibi, keşfetmenin heyecanı da eklensin üzerine. Sen alırsın benim tüm yükümü değil mi? Hoş, heyecan bir yük olmaz ama beraber hissedelim her şeyi. Ağlarsam da yanımda olursun değil mi? Her zaman mendil koy ceplerine. Her şeye ağlarım ben, bunu da öğrenirsin. Bazen çok konuşurum, muhtemelen o zaman sen yanimdasindir, ben mutluyumdur. Bazen de beni anlaman için gözünün içine bakarım. Yahut.. bakamam ki. Hani demiştim ya titreyen mum alevi gibiydi içim, gözler de kalbin aynasıysa, gözlerim titrer ki. Bakamam gözlerine. Seni yazarken kendimi mahcup bir kız çocuğu gibi hissediyorum hâlâ. Ellerini önünde kavuşturmuş, üstü başı toz içinde kalmış oynamaktan, yanakları sıcak güneşle beraber al al olmuş, akşam ezanı annesi eve çağırınca, düşüp de dizleri kanadığından annesi kızar diye korkan bir kızın mahcubiyeti. Sevmek mahcubiyeti gerektirir ya ondandır belki.

Senin de bana mahcubiyetten bakamayacağin günü diliyorum. Ellerinde çiçeklerle gelmesen de olur. Bir defter getir yalnızca, ben de seni, sevgimi yazmaya devam edebileyim. Bu arada mum bitmeden söyleyeyim, beni çok sev olur mu?