in ,

Bir İnsanlık Bunalımı

Ne olacak, nasıl olacak bilemiyorum. Gözümüzü açtık ve gördük ki bir akıntının içindeyiz,  sürükleniyoruz öylecesine.. Nasıl bitecek bu yolun sonu, bu akıntıda bize yardım eden olacak mı ya da bizim elinden tutup kurtaracağımız? Bir benliktir sarmış sarmalıyor bizi. Artık kimse kimsenin elinden tutacak merhameti hissetmiyor. Ne zaman böyle olduk biz, ne zaman kaybettik ruhumuzu, ne zaman îsâr sahibi olma yolundan vazgeçtik.

Bir akıntının içindeyiz ve sürükleniyoruz öylecesine.. Bu öyle bir akıntı ki farkında değiliz zorluğun, aldırış etmiyoruz ve gaflet içinde devam ediyoruz. Sorgulamıyoruz bile içinde var olduğumuz bu akıntıyı. Gözümüzü açtık ve işte buradaydık. Peki ama neden buradaydık, bir maksadımız var mıydı. Ve en önemlisi neresiydi bu yolun sonu. Hem neden diye sorgulamayı unuttuk hem de arkasına bile bakmadan koşar adımla uzaklaşan insanlığımızın nereye gittiğini.

Bir akıntının içindeyiz ve sürükleniyoruz öylecesine.. Akıntı bizi günde güne değiştiriyor. İçimiz değişiyor, umutlarımızın yerini ye’s kaplıyor. Kalbimizin o saf halini karalıklar kaplıyor. Etrafımız kararıyor çıkamıyoruz bu fırtınadan. Çünkü elimizden tutup kurtarabilecek bir merhamet yok. Bizi oracıkta göredursunlar yüzlerini dönüyorlar hemen.

Bir akıntının içindeyiz ve sürükleniyoruz öylecesine.. Sahiden kim öğretti insanlara nefreti. Nerden çepeçevre sardı bu duygu bizi. Soruyorum sana ey gökyüzü çünkü biliyorum ki insanlığa tarih boyunca şahitlik etmiş ve edecek olan sensin. Nerede kaldı insanlık, hani neredeler ve nerde kaldılar. Yollarını mı kaybettiler ya da vaz mı geçtiler. Senin bir umudun var mı ey gökyüzü, yoksa artık çok mu geç, çok mu geç kaldık yaşamaya ve de yaşatmaya.

Bir akıntının içindeyiz ve sürükleniyoruz öylecesine.. Modern dünya mıdır bizi bizden eden, bizi dünya uğruna  yarış haline sokan. Modern dünya mıdır bizi insanlığımızdan eden ve yine modern dünya mıdır bizi bireyselcilik hastalığına giriftar eden. Bizi bir olmaktan alıkoyup yalnızlık kuyusuna düşüren.

Bir akıntının içindeyiz ve sürükleniyoruz öylecesine.. Kaybolmuş insanlığımızı arıyoruz ve bir umut bekliyoruz. Belki bir gün karşılarız güzel insanları, güzel dostları ve elini her daim uzatacak merhameti. Bekliyoruz içimizdeki karanlıkları aydınlatacak yârenleri. Gelirler mi dersin ey gökyüzü. Hala umut var mı?

Ne düşünüyorsun ?

0 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

Benden Bana Kalan

Çalıkuşu