Emre Bilen
Aşkın mı? Aklın mı?
Kendimi kendimce anlatamadım,
Anlatmak zor değil; aslında cesaret edemedim.
Elde edemediğim bir duyguyu sevgimle uyuttum,
Uyuyuncaya dek rahat edemedim.
Sevgimi kullanarak her şeyi unuttum.
Acaba o da beni unuttu mu?
Aklımı arsızca kaybetmeme sebep verdim,
Hayat bana onu bir an bile vermedi.
Ellerimi yazamayınca kaybettim,
Kavuşamadığımda ise ona olan aşkımı.
Kaybetmekten korkma seni kaybetmeyi göze alanı,
Anlayacaktır değerini bir gün seni hisleriyle arayıp.
Ayaklarım beni sana götürmüyor artık!
Çünkü aklım ayaklarımı esir aldı.
Hüküm yedi kalbim,
Hükmü veren ise bendim.
Buna sebep olan ise sen!
Sen ise ihtiyacım olduğunda gelmeyen.
Aklım esir aldı seni kalbimden.
Tek derdi imkân vermeyen sen.
Atıyorum seni an geçtikçe ruhumdan.
Dualarımda olan adın, yok artık aklımda.
Adın da silindi aklımdan; sesinde!
Bir ömür gelmez aklıma adında, sesinde.
Son bir sözüm olacak olursa sana,
Hakkıyla sevemediğin adam artık yok arkanda.
İnanamadığın, dinleyemediğin gönlüne;
İnsanlık diliyorum hastalıklı kalbimden.
Bir ömüre; binlerce sevgi katabilmen ümidiyle.
Hoşça kal.
