Buket_BuketEren
Ben gidiyorum. Bu şehirden, bu ülkeden ya da bu dünyadan değil, ben senden gidiyorum. Tüm kırıklıklarıyla doldurdum valizimin içine kalbimi. Gözlerinin elasından yavaşça sola döndüm ve minik adımlarımla gittim gözlerinden. Bu seni ilk terk edişimdi. Senin beni terk ettiğin kadar ruhsuzca terk edemedim belki seni, ama bu… Ama bu en iyisi oldu. İlk başlarda benim senden gittiğimi fark etmedin. O kadar unutmuştun ki beni, seni ilk gözlerinden terk etmeme rağmen görmedin.
Adımlarım çok minikti ve gülüşünden çıkmam aylarımı aldı. en çok gülüşünde yolumu şaşırdım. Gülüşünden çıktığımda bir hareketlilik hissettin ama hala yokluğumu fark etmemiştin. Adımlarımı hızlandırdım. Sesindeydim benim yokluğumu ilk fark edişinde. Boğazın düğümlendi, konuşmak istedin ama konuşamadın, çünkü ses tellerinde ben vardım.
Arkanı dönüp kimin gittiğine bakmak isterken sen, ben ses tellerini de terk ettim. Sonuncu terk edişim parmak uçlarından olacaktı. Sesinden çıkar çıkmaz koşmaya başladım parmak uçlarına. Vücuduna bir ürperti geldi, sen rüzgar sandın. Nefes nefese parmak uçlarına vardığımda gözlerim doldu. Son kez parmak uçlarından öptüm seni. Sonra ağlayarak parmak uçlarından atladım uçuruma. Sen kimin gittiğine bakmak için arkanı döndüğünde, ben çoktan, gerçek denen o uçurumun içine atlamıştım…
Sevgilerle Sevgilim…
