En çok anneme güvendim ben. Evimiz sobalıydı. Üşümekten hiç korkmazdım. Bilirdim nasıl olsa annem gelir örterdi üstümü. O varken hiç düşünmek zorunda kalmazdım biliyor musun? Çünkü zaten o düşünmüş olurdu benim yerime. Bazen çok kızdırırdım onu küserdi bana ama bilirdim eninde sonunda barışırdı, küs kalamazdı o sadece kırılırdı. Cam bardak kırılınca hani yapıştırsanda tekrar eski haline dönmez ya onun kalbi öyle değildi sanki defalarca kırıldığına şahit oldum ertesi gün hep eski annemdi hiç kırılmamış annem. Sonra Hiç şüphe etmedim beni sevdiğinden. En çok anneme güvendim ben ve en çok onu sevdim. Çocukken sorulan bir soru vardır ya anneni mi daha çok seversin babanı mı diye. Hiç değişmezdi cevabım. Hep annemi derdim. Babam kırılmasın diye içimden derdim ama hep annemi derdim. Babam kötü bir insan olduğundan değil ha. Candır benim babam. Babam canımdı ama annem bendi işte tepeden tırnağa bendi. En çok annemi sevdim ben ve en çok ondan yara aldım.
in Boş Sayfa