in ,

Siyah Beyaz Çocuk

Öldüresiye dövüyor beni kelimeler,

Boğazıma takılıyor ünlemler,

Soru işaretleri sersemletiyor dimağımı,

Bedenimse öfkenin esiri…

Hangi iklimler kabul eder beni,

Hangi mevsimler okşar başımı?!

Anlamak ve anlaşılamamak hiç bu kadar zor olmamıştı.

Saçlarımı yolan insan damarları kopmuyor,

Havaya kalkan inşaat küreği eller canına susamış…

Bitmiyor, geçmiyor acı, üzeri örtülmüyor delik deşik yaraların

Naçizane ruh eziliyor ve kırılıyor kirli bedenlerin altında.

Çocuk sevinci olan gözler bugün bir yetişkin kini kazanıyor,

Aşk için değil, intikam için atıyor kalp.

Değişiyor dünya, değişiyor çocuk…

Elindeki mendillere aklı gidiyor,

Baskı ele geçiremiyor ruhunu; bedeni dışarda üşürken.

Düşler sokağını arıyor çocuk, koca kahve gözleriyle

Telaşlı,dumanlı gözleri silemiyor kötü anıları.

Yoruldu çocuk, düştü çocuk.

Heryeri kan bere…

Ah güleç çocuk ,bacakları morarık, kalbi ezik, bedeni titrek güleç çocuk.

Ve bir anlamsız söz çekti damarından kanı;

Yoruldu çocuk, yoruldu bedeni, yoruldu içinde akıttığı kan…

Öldü çocuk büyük bir bilinmezlikle…

Sevgi göstermeyen yürekler öldü şimdi,

Başını okşamayan eller kırıldı.

Seni anlıyorum diyemeyen diller koptu.

Bir ocak söndü; öldü insanlık.

Çocuk öldü.

Vebal kaldı beyaz ellerde, kirli lekelerle

Doğanın intikamı belirdi,

Dünyanın adaleti gömüldü,

Hesap ödenmedi…

İnsan çehreli canavarlar kaldı.

Öldü çocuk,

Bir hiç uğruna yitip gitti…

Ne düşünüyorsun ?

0 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

KALB(T)EN

Gün Batımı