Gökwan

Zehra’nın ruhu, karanlık tarafından avını boğan bir yılan gibi sarıp sarmalanmış, hiçliğe doğru çekiliyordu. Ruhu milim milim karanlığa karışırken, tiz çığlıklar atıyor, yaralı ceylan gibi böğürüyor, ağzından salya ve köpük, burnundan sümükler çıkarıyordu. Çektiği acıya rağmen bu dipsiz kuyuya teslim olmayı reddediyor, kurtuluşu saydığı arada bir görünüp kaybolan ışık demeti için savaşıyordu.  Zehra ise, ruhunun […] Daha fazla