in

Yalnızlık

Sahi hangi ara bu hale geldik biz?

Herkesin kendi derdiyle meşgul, menfaati olmadığı sürece  kimsenin yüzüne dahi bakmadıği hâlden bahsediyorum. Herkes kendi kovuğunda kendi iç dünyasını yaşıyor. Yaşadığımız dünyadaki insanlarla ilişki kuranlar gün geçtikçe daha da azalıyor. Bana öyle geliyor ki ileri ki zamanlarda daha da kötüye gidecek bu durum. Mecburi bir şekilde bu hayatı yaşıyoruz gibi bir sey oluyor artık. Gün geçtikçe özümüzü unutup; ailemizden, arkadaşlarımızdan,komşularımızdan kısacası çevremizden hızla uzaklaşıyoruz. Herkes bjnun farkında ama neredeyse hic kimse buna ses çıkarmıyor. Çünkü git gide alışıyoruz artık bu duruma daha önce her şeyealıştığımız gibi.

Ne düşünüyorsun ?

0 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

Bazen

Kalabalıklardaki yalnızlar