Öldürmeden Sevmek

Ateşin yanması için rüzgara ihtiyacı var. Fakat fazlası söndürür. Azı söndürür. İşte insanda severken bu dengeyi sağlamalı. Az severse öldürür, çok severse öldürür. Hayır tam ortası da değil. O zaman hayatınızda kimsenin birbirinden farkı kalmaz. Biraz fazla, biraz az. Bu tarifte ki ayarın ustası da insan. Öldürmeden sevmeyi öğrenmeliyiz. Zamanında, yerinde, ayarıyla. Yoksa kocaman dairelerimizde, kalbimiz tıka basa hüzün dolu, yalnızlık da boğularak veda edeceğiz hayatımıza. Bu zamanın insanı yani biz her şeyin azıyla yaşamaya çalışıyoruz. Sevginin azıyla, masumiyetin azıyla, cesaretin,aşkın,merhametin… Yani hislerimizin, duygularımızın azıyla. Bizi insan yapan, hayvanlardan ayıran iki özelliğimizden birini kapatarak yaşamaya çalışıyoruz. Aslında çok zavallıyız. Sevmek için hiç çabalamazken sevilmek için çırpınıyoruz. Vermeden almanın yolunu arıyoruz. Oysa bu doğanın kanunu. Aldığınız kadar vermelisiniz yoksa ne ateşiniz yanar ve nefesiniz yeter. Bu yüzden sevildiğin kadar sevmeli, üzüldüğün kadar üzmelisin.