Demi van Zelst
Hani o anlar vardır ya.
Sorgularsınız her şeyi, herkesi, kendinizi.
O an durup etrafınızı izlersiniz. Herkes bir koşuşturma içinde. Yüzleri asık ve hiçbir kelime bile kullanmadan bir çok şey anlatan insanlar.
Mutsuz, hayatından memnun olmayan ve her fırsatta küfür eden insanlar.
Kendinize bakarsınız.
Ben de mi onlardanım diye sorarsız. Korkasınız onlardan olmaktan.
Oysa ki tek isteğiniz mutlu olmaktı. Sevdiği şeyleri yapıp her sabah mutlu bir şekilde uyanmak.
Mutlu bir şekilde uyumak.
Ya da umutlu bir şekilde desek daha mı iyi olur? Ne zaman umudumuzu kaybetmiştik?
Ne zaman ertesi günün gelmemesi için dua eder hale gelmiştik?
Umutsuzluk içinde savrulup giderken bir çıkış yolu aramaya çalışmak nasıl bir çaresizlik? Sadece, sadece o mutlu olmak istiyordum.
Herkesten bağımsız bir mutluluk. Belki de bir adım kaostan dışarıya adım atma zamanıdır. Mutluluğa, bağımsızlığa ve umuda bir adım.
Belki de artık kendime dönmemin zamanıdır. Kim bilir.
