Günün Baş Harfiyim

Kısa bir zaman önce “yeter artık bir çeki düzen ver kendine” demiştim. Kısa bir zaman sonra, şimdiye vardığımda gördüğüm tek şey yeter artık demem gereken kişinin aslında kendim olmamasını anlamam gerektiğiydi. Bendim aslında seçtiklerimle hayata yön veren ve yine bendim sonuçlarına katlanan. Tüm bunlarda bir yanlışlık yoktu evet o zaman neydi beni böylesine huzursuz eden şey çok düşündüm,çok yıprandım dönüp dönüp kendimi suçlamaktan fazlaca yoruldum tam da bu noktada hayat bana ipucu sunarken sanırım ben gözlerimi kapadım üstelik yetmedi benliğimi kaybedip dayatılan kişiliğe bürünecektim neyseki biri çıkıp “kendini sevmelisin artık! ” dedi. O kadar kendimi görmemişim ve o kadar insan sevmişim ki zamanımı doğru kullanıp yanlış hissetmişim..Bilirim, biraz klişe olacak ama,insan yaptıklarından değil yapmadıklarından kafasını vurur duvarlara ben hep yaptım aklıma düşeni, elimden geleni tüm bunlar içinde hiç sevmedim kendimi yani sevmemişim şimdi anlıyorum ya! En ufak engelde ya da bir hatada dönüp sürekli kendimi suçlamış yetmiyormuş gibi çevremdekileri de hiç durmadan tepelere çıkarmışım sanki kusursuz ve hiç hata yapmayacaklarmış yapamazlarmış gibi ilahlaştırmışım ,her birini..Dolayısıyla ben olmuşum kalan tek günah keçisi..Ah ben ne yormuşum kendimi..Öğretti işte biri, bana beni , kendimi sevmeyi ha en başta kısa zaman dediğime bakmayın kaç “şimdi” “biraz önce” ye dönüştü sayamadım öyle, sadece bana kısa gelen hayatın kendisi..Son olarak kendini sevmek..Öyle çok bi numarası yokmuş bu işin her sabah uyandığında dönüp aynaya bakıp “sen mükemmelsin” demek ve günün baş harfi ilan etmekmiş kendini ,mesele.