Hep bi ayrılık vardır ya hayatımızda. Hep birilerinden kopuş hep bi yarım kalış ve hep bir kaçış. İçime inceden bir sızı saplanır gibi. Bazen saniyelere sığdırdım kocaman anılarımı bazen dakikalar dakikalari kovalardı yinede yetmezdi vakit. Yollar yıllar boş gelir ufuktan bir umut beklerdim her güneş dogarken ve batarken. Bazense sevinçlerim gökyüzündeki uçurtma gibi savrulup giderdi oradan oraya.Nereden başlasam hep yakınında durup düşünecek bir virgülüm yoktu mesela. Noktalarım vardı. Cümlenin sonları. Ama şimdi tünelin başındayım. Ve biliyorum o tünelin sonu umut. Hani hep diyorlar ya umuttan bahsetmek lazım. Evet biraz umut etmek hepimize iyi gelir.
Eylül 1, 01.51