pervâne

Kanatlarımın yandığı bir gündü

Kendi kentimden uzak

bir maceraya hevesli

çırpınışlarımı alıp yanıma 

yaktım kendimi

Damarlarımda gezinen o delikanlı çağı

nihayet buldu

Benden tutuştu tüm kandiller

Işığı varsa bu dünyanın 

benim eridiğimdendir

Boynu bükükse bir çiçeğin 

o gün beni görmediğindendir

Kanatlarımın yandığı bir dündü

Adem’in dünyaya düştüğü 

ana biraz vardı

Günahın ne olduğu bilinmeden 

yaktım kendimi

Gördüm Kâbil’den önce cehennem dedikleri yeri

İlk taşı bana atacaklardı

İsâ sormadı bile

(Ben) yandım

Siz  (k)ördünüz ?

       (g)

Ama ben bir gece rüyamda

denk gelirsem babama soracağım:

-Yukarıdan görünüyor mu acılarım?