Rayların Ardındakiler

istasyonu belirsiz bir trene binmişim

saat gece iki kırk beş

hava soğuk; dilimde bir barış manço şarkısı 

“bir ben var ki benim içimde, benden öte benden ziyade”

gidiyorum

burnumda is kokusu 

kulağımda rayların tıkırtısı

öylece durmuşum inmeyi bekliyorum

bir bilene mi sorsam diyorum

bu yolun sonunu

ama sonra vazgeçiyorum

kendi kendime duraklar uyduruyorum

kalbinin sesini dinleyebilme durağı

sevdiğini korkmadan söyleyebilme durağı…

üzgünüm ya da bir ihtimal kırgın

suskunum ya da bir ihtimal yorgun 

mutsuzum ya da bir ihtimal umutsuz

sonra tren duruyor birden

yolumun bittiğini varsayıyorum

yarım kalan düşüncelerimin mahmurluğuyla

atıyorum kendimi dışarı

karşıdan karşıya ilk kez tek başına geçen bir çocuk edasıyla

bir sağıma bakıyorum bir soluma

kimseler yok tek başımayım 

sonra hangi durakta olduğuma bakıyorum

zamanın dışına çıkabilme durağı