in ,

Kendi Duvarlarım

Sınırlarım beni benden uzaklaştıran. Kendime ulaşmamama izin vermeyen kendimin oluşturduğu o büyük duvarlar. Nasıl oluşturdum bilmiyorum ama artık burdalar ve çelikten bir duvar gibi karşımda sapa sağlam duruyorlar. Belki de her şey kendimle konuşmaya başlamamla başladı. Yapamayacağımı, başarılı olamayacağımı ya da diğerleri gibi olamayacağımı söylememle. Her zaman ağızdan çıkan sözlerin önemli olduğunu düşünürdüm. Aslında dudaklarımı oynatmama bile gerek kalmadan kendime söylediklerim daha etkiliymiş. Beni ben yapan kendime söylediklerimmiş. En büyük savaşım kendimleymiş. Bana hiç öğretmediler ki kendimi nasıl yenebileceğimi. Yaşamam gerekti, kayıplar vermem ve fark etmem. Şimdi anlıyorum her şeyi. Hayır demenin gücünü şimdi hissediyorum. En zor hayır kendine söylediğinmiş. Yavaşça ve sert bir şekilde hayır diyorum. Hayır, başkaları gibi olmak zorunda değilim. Kimse başkaları gibi olmak zorunda değil. Yapamamak ya da başarılı olamamak değil mesele. Yaşamak ve hissetmek önemli olan. Akışa bırakmak kendini ve kendine ulaşmak. Duvarları yok saymak. Kendine şefkatle yaklaşmak. En son ne zaman kendine güzel bir söz söyledin? Ya da ona bir hediye verdin? Her şey benimle başlar. Ben kendime şefkat göstermedikçe kim bana gösterecek ki?

Ne düşünüyorsun ?

0 puan
Artı oy Eksi oy

- Demi van Zelst

İstanbul Üniversitesi | YES 15

Oy VerenlerHikaye Anlatıcı

Bir cevap yazın

Geçmeyen

Yanmak Ne Kelime