in

Dostluk Adına Vefa

tanıdığım insanlar adına,kendim adına, sevdiklerim ve sevmediklerim adına,hislerim adına,kendimi kaybettiğim zamanlar adına bugüne kadar çok fazla şey yazdım,yazmaya cesaretimin olmadığı şeyleri beynime kodladım ,yazamadığım her şey adına, kabullenemediğim her şey adına aynanın karşısına geçip ağladım. Insanlar ne bu yazdıklarımı bilir ne de gözyaşlarımı. bilseler rahat yazamam,bilseler samimi ağlayamam, bilseler aynada kendimle konuşamam,kendimle yüzleşemem. ve yine yazma gereği hissediyorum bu sefer bir deftere yazmıyorum tam da sana yazıyorum.bu sefer senin için,bi başkası için yazmıyorum. kendim için kendimi tanımak adına yazıyorum. dostluktan söz edicem bugün. hayatım boyunca en kutsal mertebeye yerleştirdiğim olaylardan biridir. hiç tanımadığın bilmediğin birine kendini açıyorsun,onun acılarına sevinçlerine ortak oluyorsun,peki neden kendi acımıza zor katlanırken bi başkasının acısını yaşamaya ihtiyaç duyarız ki? işte bu soruya verecek cevabım şu çünkü insan yalnız yaşayamaz. bu yüzdendir ki garip bi şekilde insanlarla tanışmak istersin,onlara bağlanırsın,onları kırarsın,kırılırsın,seversin. ve insan en tehlikeli şey iken ,birine güvenmek en zoru iken insan bağlanır. hayatının doğru parçalarını bi başkasınınkiyle kesiştirir ,oluşan açıya da dostluk demişler. ama bazen o açılar paralel çizerler,ortak bişeyleri yoktur artık ama hala göz göze hatta kalp kalbe bakarlar çünkü paralleler. ve zeynep.. hayatımın bir evresinde dahil olan 5 yılımı kesiştirdigim insan. bağlandığım sevdiğim, en çok onun için yazı yazdığım,sebepsiz bi şekilde en çok sevdiğim kişi. dost demeye mecalim var mı artık birbirimize paralelken, ya da bu son yazım mı onun adına yazdığım .

ben kelimelerin gücüne en çok inanan kişi olabilirim şu dünyada yazdıkça güçlü olacağım bunu hissediyorum. olaylar bahanedir bi dostlukta yaşanan kötü olaylar bi bahane . eğer karşındakine dost diyorsan hiç bir olay sizi ayıramaz, ama eğer sebepli ya da sebepsiz bi şekilde onun senden uzaklaştığını soğuduğunu hissettiğin anda kalpler uzaklaşıyor. hatta bilir misin insanlar neden kızdıklarında bağırırlarmış çünkü kalpleri birbirlerine uzaklaştıkları için seslerini duyurmaya çalışırlarmış. ne olur bundan sonra bilemiyorum,bu yüzden içimdeki boşluk .
sadece degsitigimi düşünmeye başladım.Sorun değil insanlar değişebilir ama bu değişim beni etkiliyorsa orda bi durmam gerekiyor.

sana söylediğim bir şey vardı ‘her ne olursa olsun sen en yakın arkadaşım olacaksın’ demiştim . hala öylesin. çünkü ben sana,bu dostluğa tahmin edebileceğinden daha çok anlam yükledim,benim beklentilerim bu yüzden çok yüksek. Bu yüzden sanırım bu sana son yazım oldu,çünkü ben artık adım atamıyorum sana,yoruldum. senin de adım atmak pek umrunda değil olsun belki bir gün ben de sana verdiğim değerin bana verildiğini görürüm.

Ve buradan tüm insanlığa seslenmek istiyorum. vefa önemlidir. Şu an yanında değilim,yanımda değilsin ama başına bişey gelse yine ilk koşan kişi ben olacağım .

Çünkü dostluk her ne olursa olsun vefa üzerine kuruludur.

Ne düşünüyorsun ?

1 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

pervâne

the book about my idle plot on a vague anxiety (2005)