Kör bir karanlıktı benim gecem
Sessiz tik toklarıyla pili bitti saatin
Islak satırlarda sendin her hecem
Artık ömrü tükendi kalbimin.
Zamanım doldu buralarda
Gözyaşlarım döküldü topraklarına
Duvarda eksilen takvim yapraklarına
Bakarak daldım sonsuz uykuya
Rüyalarıma sen gir istedim
Belki böyle diner hasretim
Doksan gündür hep seni bekledim
Niye inat ettin de gelmedin
Baloncuyu bekleyen bir çocuk gibi
Bir umut, bir heyecan sardı içimi
Gözlerim yollarda kulağım kapıda
Ama o baloncu bir daha gelmedi
Sonra bir gün seni buldum
O gün bulutlar ağlıyordu
Hiç siyah giymezdin biliyordum
Bundandır ki tomurcuklar açıyordu
Diktiğim tohumlar bir bir açarken
Rengarenkti bütün çevren
Her zaman taktığın o karanfil
Filizlendi mezar taşında aniden
Nazlıhan Duran