in

Yalnız, Ben, Çocuk

“ Ruhum acıyor çocuk” dedim

“ Ruh hiç acır mı?” dedi.Meraklı bir edayla.Sustum.Verilebilecek bir cevabım olmadığı için değil,cevaplamaya gücüm olmadığı için sustum.Hem en yakınlarım anlamamıştı beni.Bu çocuk mu anlayacaktı.

Zaman geçti.Ne kadar geçtiğini umursamadım.İnsanlar önümüzden geldi geçti.Kaçı geçti saymadım.Durduk bir süre öylece baktık önümüze.Cadde sessizliğe büründü.Bir yanda ben diğer yanda hiç tanımadığım ve neden hala gitmediğini merak etiğim çocuk.Kararmaya başladı hava.Hafif bir rüzgar esti önce sonra yaprakları kıpırdadı ağaçların.

“ Neden gitmiyorsun,birini mi bekliyorsun?” dedim merakla.

Gülümseyerek baktı bana.Siyah saçları vardı.Yeşil gözleri karanlıkta bile parlar nitelikteydi.Zayıf vucüdu vardı ve tahminimce güçsüzdü de.

“ Anlatsana” dedi sorumu pas sayarak.” Anlatsana neden acıyor ruhun?”

Sustum.Ne diyebilirdim ki bu çocuğa.Anlar mıydı beni? Koca koca adamlar bile anlamamışken hem de.Düşündüm.Anlamasa da olmaz mıydı? Zaten anlaşılmaktan daha çok dinlenmeye ihtiyacım yok muydu benim? Sorgulamadım.Düşünmedim beni anlamasını.

“ Bilmiyorum.Acıyor işte.Sebepsizce acıyor.Hep bedenimiz acıyacak bir şey yok ya ruhumuz da acır.Kendini ağlayarak dile getirir.Acıdığını öyle gösterir.”

Kaşları çatıldı önce.Düşündü bir müddet Yüz ifadesinden anladım.Ellerini cebinden çıkardı,önüne gelen saçlarını arkaya attı.

“ Sebepsizce ağlayabilir misin ki?”

“ ağlayamaz mısın?”

“ Sebepsizce ağlanmaz ki.Hayır sebepsizce ağlayamazsın.Durduk yere öylece olmaz.”

Çocuk işte dedim içimden.Daha ne olduğunu bile bilmiyor.Hayatın acımasızlığını tatmamış.İçimden dua ettim hiç tatmasın diye.

Sustuk yine.Sessizlik duvar ördü aramıza.Kelimelere ihtiyacımız yoktu sanki susarak da anlaşabiliyorduk. Komik geldi bir an bu durum.Kendimden belki de on yaş küçük bir çocukla burada böylece,amaçsızca durmam.Anlamayacaktı beni işte zorluyordum kendi kendimi.

“ Yalnızım ben” dedim “ yalnızım.Hayat ile girdiğim savaştan mağlup oldum.Hayatın benim üzerinde oynadığı oyunlardan yenik düştüm.Sana bir şey söyleyeyim mi? Bak bunu herkese söylemem.Hayat vazgeçebildiğimiz şeyler kadar yaşamaya değerdir çocuk.Ne kadar çok şeyden vazgeçebilirsek kendisine tutunmamıza o kadar izin verir hayat.Ama eğer vazgeçmezsek işte o zaman gölgesinde bile barınamayız kovar bizi.Gidecek yerimiz kalmaz.Bir başımıza bu sahte dünyada kalakalırız sahate insanlarla.”

“ Sen vazgeçtin mi?” dedi merakla.

Buruk anıların iziyle gülümsedim o an.Belki de masum olarak gülümsediğim son anlardandı .

“ Vazgeçmedim.Vazgeçemedim.Ama onlar benden vazgeçtiler.Her biri teker teker çıktılar hayatımdan.Önce annem sonra babam ve daha birkaç gün önce sevgilim.Yok oldular Ve sonunda yalnız kalan ben oldum.Hayatın kahkalarını duyan da.Kazandığını ilan etti bana karşı.Beni mahkum etti sahte insanlara.”

Sustu çocuk.Cevap vermedi.Aradan zaman geçti.Saatler ilerledi.Ne çocuk ne de ben yerimizden kıpırdadık.Önümde bir araba durdu sonra.Dikiz aynasından baktım kendime.Tanıyamadım.Gözlerimdeki bu yabancı yeşili anımsayamadım.Saçlarımdaki beyazlıkları görmedim.Yanımdaki çocuğa doğru baktım.

“ Beni tanıyamadın değil mi? “ dedi gülerek.

Düşündüm kim olabilir diye.Tek tek geçirdim aklımdan insanları.Bakkal Murat’ın oğlu İhsan olabilir miydi? Yok onun gözleri kahverengiydi.Peki ya üst komşum Saliha Hanımın oğlu Ahmet olabilir miydi? Onun da saçarlı sarıydı.Peki ya kasabın oğlu ….. Bulamadım.

“ Hayır kimsin sen?” Heycanla sormuştum bu soruyu.

“ Ben senim.” Dedi.” Ben seni m,sen bensin.” Dedi .Sonra arkasını döndü.Bir toz bulutu ile beraber yükseldi göğe.Arkasından baktım yine.

Kafamı kaldırıp baktım gökyüzüne.Bana gülümsüyordu.Ben de gülümsedim.Gözümden bir damla yaş düştü sonra.Çocuk Mehmet kızdı bana.”Ağlama.” dedi.Durduramadım kendimi.Sanki ruhum kanadıkça ben yaşamaya devam ediyordum.Zaten yaşama devam etmek için bir nedene ihtiyacı yok muydu insanın?

Arkamı döndüm.Eskiyen uzun kahverengi paltomun cebinden çıkardım sigaramı içmeye başladım.Ağlamam durana kadar ağladım o gece.Bir daha da hiç ağlamadım.

Bir rüzgar esti sonra.Yaprakları kıpırdadı ağaçaların.Şehir sustu.Ben sustum.

Ne düşünüyorsun ?

2 puan
Artı oy Eksi oy

Bir cevap yazın

These Final Hours – Film İncelemesi #2

SANDALCI